op  1 april om 16.50 is m'n moeder gestorven kort voor ik er aan kwam. Mijn wereld stortte in . In het begin toen m'n moeder nog wat at en dronk zei ik nog straks lachen wij nog iedereen uit als we samen naar beneden  gaan. Nu op een dag was ik samen met mijn dochter. Ik zag haar en de moed was verdwenen vaak had ze geluk gehad door op het randje van de dood terug het leven in te gaan. Het werd een lange avond. Alles moest geregeld worden. Weg van de afdeling in een soort grijze zak of al in haar kist. Een drukke en idiote tijd volgde, geen tijd om aan alles te denken maar doorgaan ! post dingen betalen, woning moest leeg waar ik wel hulp bij had. Op 8 april naar het uitvaartcentrum in Middelburg en vandaar uit ging m'n moeder met een grijze auto naar het crematorium. Ik en de genodigden bleven in het uitvaart centrum. 

Nu 12 mei en mijn wereld is nog steeds niets, weet niet wat ik eigenlijk wil. Wel wil ik ook gecremeerd worden omdat niemand zich verplicht moet voelen om naar het kerkhof moet gaan. Paroxetine wordt verhoogd en moet naar het derma team omdat een aantal huidplekken een hoog risico hebben